مخازن گونه های لیستریا در سه اقلیم زیستی

مشخص شده که، آب و خاک، آشیانه های[1] اکولوژیکی محوری[2] برای انتقال باکتری لیستریا مونوسیتوژنز به درون گیاه، حیوانات و زنجیره غذایی می­ باشد. در مطالعه پیش رو، 467 نمونه خاکی و 68 نمونه آبی، از 12 مکان مختلف زمین شناختی[3] و زیست محیطی در اتریش از سال 2007 تا سال 2009 جمع اوری شده است. لیستریا در 30٪ خاک ها و 26٪ از نمونه های آبی مورد بررسی و  جمع آوری شد.
به طور کلی، گونه غالب در نمونه­ های خاک و آب لیستریا seeligeri ، L. innocua، و L. ivanovii می باشد. لیستریا مونوسیتوژنز،  بیماری­زای[4] انسان و حیوان، به طور انحصاری از 6٪ نمونه خاک در مناطق A (منطقه کوهستانی[5]) و B (علفزار[6]) جدا شده است. اولویت­های  زیست محیطی مجزا برای L. seeligeri و L. ivanovii که اغلب از مناطق حیات وحش C (دریاچه Neusiedl) و از مکان­هایی در نزدیک محل زندگی نشخوارکنندگان وحشی و اهلی (منطقه A) جدا شد. L. monocytogenes  به صورت عالی تشخیص داه شد و نرخ مقاومت به آنتی­ بیوتیک در مناطق A و B را می توان با نزدیکی به زمین های کشاورزی و زیستی شهری مرتبط دانست. نوع توالی چندکانونی لیستریا مونوسیتوژنز این مدارک را اثبات می کند که نوع توالی 37 (ST37، ST91، ST101 و ST517 ) بارها از مناطق A و B، جداسازی شده است. لیستریا مونوسیتوژنز گونه عالی تشخیص داده می­شود و تنوع نژادی که در طول سیل رودخانه Schwarza (منطقه A) و دانوب (منطقه B) در سپتامبر 2007 مشاهده شد، نشانگر پراکندگی آن از طریق نهر می­ باشد.